Geschatte leestijd: 2 minuten
Er was eens een gigantische mier die wel wat van de wereld wou zien. En zo gezegd, zo gedaan. De reuzenmier trok steeds verder weg van de kolonie die zo goed voor haar had gezorgd, en waar ze zich ook steeds ijverig voor had ingezet. Na een lange, zware tocht kwam ze uiteindelijk terecht aan de rand van de beboste bergen waarin ze al heel haar leven woonde.
De gewone reuzenmier is wellicht de grootste mierensoort in onze contreien, maar daarom zijn niet alle exemplaren reuzengroot. De grootte tussen de werksters kan individueel zó sterk verschillen, dat de grootste wel dubbel zo groot zijn als de kleinste. Ze lijken sterk op de bos- en renmieren die ook in het bos leven.
Maar daar stond de reuzenmier plots op naakte, stenen grond! Dat was helemaal iets anders dan het welvertrouwde bos! En opeens… was ze helemaal omringd door dwergslankmieren. De zwartbandslankmier is juist een van de allerkleinste mierensoorten. De lilliputters kwamen hun dagelijkse portie algen grazen van de kalkrijke stenen waartussen ze leven. Het zijn bewoners van mergelgesteenten, waar ze kleine kolonietjes vormen in alleen voor hen bereikbare, smalle spleetjes.
Slankmieren zijn heel vreedzame miertjes, waarvan meerdere kolonies zonder ruzie naast elkaar kunnen bestaan. Er werd ook aangetoond dat ze kunnen samenleven met reuzenmieren. Dat is ook niet moeilijk. Want de reuzenmier was zó groot, dat ze niet eens werd opgemerkt door die kleine dwergslankmiertjes!
En de reuzenmier voelde zich daardoor nog meer alleen. Omringd zijn door andere mieren en toch volledig genegeerd worden, wat kan er nu nog erger zijn? Ze verstijfde helemaal en bleef als bevroren staan, en als je het mij vraagt, dan staat ze er nog!
(beelden van augustus 2024, Scherwiller (Elzas)
Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!
Wat een mooi verhaal! Om één of andere reden heb ik altijd al een grote fascinatie gehad voor mieren. Dus dit zaadje valt in vruchtbare grond. Alweer bedankt!
Mieren zijn echt heel fascinerende diertjes Annemie, helemaal akkoord! Dankjewel!
ach, wat een verdrietig vertelsel.
Groetjes Ellen
Best wel Ellen, sprookjes lopen niet altijd goed af hé!
Ach ja de zon kan niet altijd schijnen he. Mooi verteld Maarten. Ik voel me bijna een reuzenmier, alleen niet in het bos, maar in een prachtig natuurgebied met veel bloemen, planten en bomen. Fijne zondagavond!
Dankjewel hoor Ineke! Hopelijk verstijf je dan niet maar kan je vrolijk als een elfje doorheen die natuur huppelen!
Als dat zou kunnen! Hahaha