Een leven als een sprookje

Geschatte leestijd: 2 minuten

Zelfs voor straatgras kan het leven een sprookje zijn. Hoe mooi het staat te blinken in de ochtendzon, bedekt door smeltende sneeuw en toch zo frisgroen, dat is toch pure magie? Maar die glorie, dat is iets waar straatgras voor moet vechten. Net zoals Assepoester wordt straatgras maar gewoontjes gevonden, en zelfs zoveel mogelijk geweerd. Ze willen het niet in gazons, niet in voetbalvelden, niet in weilanden,… 

Toch is het best een mooi grasje hoor, als je het maar goed bekijkt. De blaadjes zijn netjes gevouwen, de bladrand is helemaal gaaf, en de top van het blaadje heeft de vorm van een kanopunt. Wat kan je nog meer wensen?

Maar toch wordt het o zo gewone straatgras nergens gewenst. In gazons wordt het gezien als een onkruid, omdat het te pas en te onpas bloeit. Voor sportvelden wortelt het niet diep genoeg, bij intens lopen wordt het gras gewoon uitgerukt en komen er gaten in de grasmat. En in graas- en hooiweiden loopt het al helemaal mis. 

Straatgras legt namelijk voedselreserves aan in de vorm van complexe suikers, furanen genaamd, die lange ketens zijn van sacharose en fructose. Maar die suikers zijn moeilijk afbreekbaar door vee. Vooral paarden zijn er gevoelig aan. De suikers raken maar  afgebroken door welbepaalde bacteriën in de dikke darm en zorgen daar voor gasvorming. Kolieken dus. 

Die furanen beschermen het straatgras tegelijkertijd tegen vorst, omdat die suikers werken als antivriesmiddel. Ze beschermen de gevoelige celwanden door er aan te binden. Zo komt het dat straatgras er altijd frisgroen blijft uitzien, zelfs bij hevige kou. En wil er nu geen jong groen blaadje? Zo raakte uiteindelijk de gewone, ongewenste Assepoester toch ook van straat? Wat een sprookje!

---

^{Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!}