Loop jij ook zo in de wolken?

Geschatte leestijd: 1 minuten

Die bolronde springstaartjes zijn de domste nog niet. Ze zien er misschien schattig uit, maar onderschat ze maar niet! Ze kunnen zich niet goed verdedigen, en daarom hebben ze geleerd om pas tevoorschijn te komen in de koude winterperiode, wanneer die gevaarlijke spinnen en rappe loopkevers zich juist wegsteken. 

Ze moeten het dan wel kalmpjesaan doen, want net als andere insecten zijn ze koudbloedig. Ze zijn voortdurend in beweging, op zoek naar voedsel, maar ze stappen op het gemak. Energie is kostbaar!

Zelfs voor hun enige ontsnappingsmethode, ver wegspringen, zijn ze spaarzaam met hun krachten. In plaats van krachtige springspieren te activeren spannen ze – langzaam – hun springstaart op als een katapult en laten die het zware werk doen.

Het is een plezier om die geeloranje bolletjes over het blauwige ijs te zien wandelen. Het is net alsof ze in de wolken lopen. Op en neer gaan ze, de kleinste oneffenheid is voor hen een heuvel. 

Maar ze blijven domweg gaan tot ze erdoor zijn, en weer tussen de warme, vochtige blaadjes kunnen wegkruipen. Standvastig en moedig. En schattig. Maar helemaal niet dom!

(beelden uit de eigen tuin, januari 2025)


Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!

8 gedachten over “Loop jij ook zo in de wolken?”

  1. Zoals gewoonlijk heel mooi en door jouw opnametechniek heel rustig te bekijken. Maar toch ’n vraagje. Tenzij jij die beestjes een kleurtje geeft (allemaal rosten) , welke kleuren kunnen ze nog vertonen ?
    P.S. : ik heb niks tegen rost kleurigen,, behalve dat ze dikwijls een fel karakter hebben, of is dat een legende ? Ik heb het wel over het menselijk ras. Niet over die nietige springstaartjes !
    Groeten van E.B.

    1. Hallo Eric, er zijn ongelooflijk veel soorten springstaartjes, en die hebben allemaal andere kleuren. De meest voorkomende is deze Dicyrtomina ornata (ze hebben nog geen Nederlandse namen) en die is dus geelachtig met rode strepen. Een andere veel voorkomende is Dicyrtoma fusca, en die is volledig wijnrood. Alacma fusca is dan weer gestippeld als een luipaard en de inieminiekleine Sminthuris viridis is helemaal geel of zwart, naargelang het geslacht. Cool hé!

  2. Wat een mooie foto’s Maarten, van de kleine springstaartjes. Ik heb ze nog nooit gezien. Bewonderenswaardig dat je ze zo mooi en duidelijk op de gevoelige plaat kon zetten. Dat heeft vast veel tijd gekost. Je zou ze zonder aandacht makkelijk over het hoofd zien.
    Weer een staaltje van engelengeduld van jou. Fijne zondag nog.
    Groetjes, Ineke

    1. Hallo Ineke, doordat springstaartjes zo klein zijn en maar blijven doorstappen is het inderdaad moeilijk om ze scherp in beeld te krijgen én te houden. Dankjewel en ook voor jou nog een mooie zondag!

  3. We leren zoveel bij via jouw beelden en vertelsels,Maarten. Ik heb deze diertjes nooit gezien maar zoals je zegt zijn ze erg klein. Springstaartjes en hun systeem om zich te verplaatsen, een klein wonder toch! Ik vroeg me af waarmee ze zich voeden.

    1. Dat doet me veel plezier om lezen hoor Lydi! Springstaartjes voeden zich door schimmeldraden af te grazen, daarom lopen ze voortdurend rottend hout af.

  4. Mooi verhaal Maarten.
    Nog nooit gezien, maar ja ik ben dan ook niet zo geoefend als jij 🙂
    Hoe klein zijn deze rakkers? 2 mm?
    Nog een prettige zondag Maarten.
    Tot de volgende
    Jan

    1. Dankjewel Jan! Deze springstaartjes zijn inderdaad maar een anderhalve mm lang. Je moet er dus echt naar op zoek gaan… alhoewel ze ook vaak ongemerkt in beeld sluipen! Ook voor jou nog een mooie zondag!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.