Geschatte leestijd: 2 minuten
Zie ne keer hier wat een schatje! Dit kleine knuffelbeertje zou je toch opeten, niet? Het ziet er zo aaibaar en zo zacht uit. Precies een blauwgrijs michelinmanneke op pootjes, maar dan maar 3,5 mm groot. Het beweegt zich ook even grappig waggelend voort zoals je zou verwachten van zo’n geribbelde pop, maar dan niet rechtop. Het is precies een knuffeldier met wat veel pootjes en het loopt ook zo onverstoorbaar en kalmpjes rond te snuffelen als een schoothondje.
Het is een springstaart, maar eentje die niet springt. Want hij heeft geen staart. Het is dus kortweg een spring. Of nee, toch niet, want hij springt dus niet. Ja zeg, dan ben je eenmaal een springstaart maar je hebt geen springstaart, wat moet je daar nu mee aan?
Een springstaart zonder springstaart, wat moet je daar nu mee aan?
Het is nochtans een van de meest voorkomende springstaarten. Ze zitten een beetje overal. Als je maar ergens lang genoeg aan het speuren bent, komt er uiteindelijk wel steeds eentje voorbijgesloft. Meestal zitten ze onder schors, of erop, zoals dit exemplaar dat op de wandel was. Doodgemoedereerd kuieren ze maar wat willekeurig rond tot ze iets eetbaars tegenkomen. Schimmels. In tegenstelling tot andere springstaarten hebben ze vooruitstekende tanden die zeer geschikt zijn om zwamdraden aan te prikken. Je ziet die tanden niet zo goed, omdat de diertjes zo laag op de poten staan. En zelf zien ze ook niet goed want ze hebben alleen maar drie enkelvoudige oogcellen waarmee ze licht van donker kunnen onderscheiden, en niet de complexogen die we kennen van insecten. Het zijn dan ook geen insecten, springstaarten zijn iets primitievere geleedpotigen.
Tijdens mijn eenzame wandelingen in de natuur kom ik af en toe wel mensen tegen die me aanspreken. Wat ik daar aan het fotograferen ben. Grote ogen als ze zien wat voor kleine beestjes op mijn schermpje zichtbaar worden. Maar ik moet hen dat vanop afstand tonen. Afstand houden, zeker als er gebabbeld wordt! Gelukkig is dat niet nodig met deze diertjes. Die kan ik zonder problemen tot heel dicht benaderen. Dat moet zelfs ook om ze te kunnen opmerken en al zeker om ze te fotograferen. Ze komen dus zeker in aanmerking als knuffelcontact. Zo’n knuffeldiertjes zeg!
Het is alweer een mooi verhaal wat je hebt neer geschreven.
Hopelijk komt er snel een eind aan de afstand die gehouden moet worden.
Maar gelukkig mogen we wel vlakbij allerhande beestjes komen.
Blijf gezond!
Dankjewel Ellen! Gelukkig zit het virus inderdaad niet in die kleine beestjes, anders zou ik andere knuffelcontacten moeten zoeken 😔
Een aaibare geleedpotige die door zijn formaat niet zo knuffelaar lijkt, maar toch.
Maarten, je vond hem alweer en hij gaat de wijde wereld in dankzij jouw talent!
Dankjewel Lydi! Je moet er inderdaad goed voor kijken, meestal merk ik ‘m op als ik een ander beestje aan het fotograferen ben, dat schatje!