Geschatte leestijd: 2 minuten
Dit beeld doet me denken aan het nummer van Suzanne Vega waarin ze zingt ‘If you were to kill me here right now, I would still look you in the eyes’. Daarin maakt ze zich sterk dat haar aanblik voor altijd in het geheugen van haar moordenaar zou blijven nazinderen, omdat ze hem of haar tot op het laatste moment in de ogen zou blijven kijken. Geen gegil, geen gejammer, enkel kalm en doordringend terugkijken. En natuurlijk stiekem hopen dat de moordenaar terugschrikt door deze onverwachte, confronterende houding.
Maar ik vraag me af of Suzanne zo kalm zou blijven terugkijken als een reus haar ondertussen levend aan het oppeuzelen was. Dat is wat dit roofvliegje overkomt. En terugkijken helpt precies niet zo.
Het vliegje wordt vastgehouden door een andere, reusachtig lijkende, grotere roofvlieg. Het weet dus precies wat er te gebeuren staat. Ze kijkt immers een uitvergrote kopie van zichzelf in de ogen. Als dat niet confronterend is!
Het roofvliegje zal zelf al zo vaak kleinere insecten levend hebben opgevreten. Hoe vaak zou ze die in de ogen gekeken hebben? Zouden die in haar geheugen gebrand staan? Zou ze de herinnering nog altijd meedragen? Waarschijnlijk zijn dat nu wel de laatste van haar zorgen…
Inderdaad, eten en gegeten worden 🙂
en zo draait het wereldje rond
Inderdaad, eten én gegeten worden ☺️