Rol de rode loper maar uit!

Geschatte leestijd: 2 minuten

Deze rode loper is niet te stoppen. Onvermoeibaar blijft de rode fluweelmijt rondlopen, af en toe aarzelend aan een of ander obstakel, net als zo’n speelgoedautootje dat even botst en dan weer verder rijdt. Bij fluweelmijten lijken de batterijtjes maar niet op te raken. En snel dat ze zijn, nauwelijks bij te houden!

Met acht poten crossen mijten rond als alleterreinwagens. Ook al gebruiken ze er maar zes om mee te lopen. In tegenstelling tot insecten missen ze antennes, en het voorste paar poten heeft die functie overgenomen. Want aan die snelheid heb je echt wel een paar tasters nodig, anders ben je eerder een botsautootje. En omdat ze dan hun voorste poten niet kunnen gebruiken om te eten, zijn de monddelen dan maar omgevormd tot tangvormige grijpers. Daarmee spelen ze kleine insecten en eitjes mee naar binnen. Vooral thrips en bladluizen worden gesmaakt.

^{Ogen op steeltjes, tastende voorpoten, grijpende monddelen}

De ogen staan op steeltjes, zoals bij krabben, maar dan weggestoken tussen het rode fluweel. Dat ziet er zo zacht en aaibaar uit, en dat is het ook, dat heb ik zelf gevoeld! Precies als het zacht koninklijk fluweel waar een rode loper van gemaakt is. Maar denk maar niet dat rode fluweelmijten daarom lekkere snoepjes zijn. Het rood waarschuwt dat ze giftig zijn, ze zitten tjokvol toxines, en geen vogel die zich eraan waagt.

De jonge larven liften mee op insecten, levend van hun bloed, als parasieten. Dus zoals teken, dat zijn ook mijten, maar die blijven eenmaal volwassen nog steeds bloed zuigen. Teken zijn niet giftig en bewegen juist heel traag om zo weinig mogelijk op te vallen in hun zoektocht naar bloed. Op een manier zijn het ook rode lopers. Maar als je op blote voeten passeert, dan ben jij het die – heel genereus – de rode loper uitrolt voor hen!

^{Een teek die heel voorzichtig omhoog kruipt… gelukkig niet op jouw rode loper!}

---