Een jaar vol vreugdesprongen!

Geschatte leestijd: 3 minuten

Als er iets is wat we vorig jaar gemist hebben, dan is het wel het groepsgevoel. Want in wezen zijn wij mensen kuddedieren. We horen er graag bij. Dat geeft ons een goed gevoel. En dat maakt het zo moeilijk om al die afstandsregels te respecteren. Ook al weten we rationeel dat het moet, we willen het daarom nog niet, helemaal niet zelfs. Want het gaat in tegen onze natuur. In een normale eindejaarsperiode komen we dan nog eens allemaal samen met de familie. De wetenschap samen te zijn met je dierbaren, én het besef dat iedereen hetzelfde doet, zorgt voor dat typische gevoel van vrede, geborgenheid en vreugde dat we nu hebben moeten missen.

Gek genoeg kan ik ook zo’n vredig en blij gevoel krijgen van sommige tafereeltjes in de natuur. Als ik (andere) kuddedieren zie genieten van elkaars gezelschap, dan ga ik daar volledig in mee. Eendjes die gezellig kwakend ronddobberen zijn een typisch voorbeeld. Zelfs koeien grazend in de weide roepen die blijdschap op bij mij. En er blijft mij ook een beeld bij van een school konijnvissen tijdens een duik in de Middellandse Zee : ik bleef minutenlang op mijn buik liggen, genietend van de aanblik hoe ze de bodem afschuimden zoals hun naamgenoten op het land, maar dan steentje na steentje opnemend en terug uitspuwend… tot ik plots besefte dat ik naar boven moest omdat mijn lucht op was. Net zoals bij corona zou je door dat groepsgevoel je eigen veiligheid nog uit het oog verliezen! Maar het was de vredige aanblik die me een gevoel gaf van ’thuis-zijn’.

En nu heb ik nieuwe kuddediertjes ontdekt die me datzelfde gevoel geven. Om ze te zien moet ik er wel rottend hout voor afspeuren. Daar zit het er vol van. Millimetergrote beestjes, in alle vormen en kleuren : springstaarten. De bolvormige soorten grazen echt in kuddes. Het zijn precies geel-oranje gevlekte varkentjes die over het hout wandelen, en die reuzensprongen kunnen maken. Ze hebben een springstaart die onder hun buik zit opgespannen, en bij het minste onraad klapt die uit waardoor het beestje wordt weg-gekatapulteerd. Dat is een zeer effectief ontsnappingsmiddel, want van het ene op het andere moment zijn ze gewoon weg. Ze weten alleen niet waar ze zullen uitkomen. Het zijn dus letterlijke spring-in-’t-velds.

Je zal ze – al dan niet bewust – vast wel al eens gezien hebben. Het zijn die kleine bolletjes die wegspringen als je in de tuin werkt en met je handen in de grond of tussen de planten zit. Het is maar van heel dichtbij dat je ziet hoe mooi gekleurd en getekend ze zijn. Dus ja, als ik me dan voorstel dat er zo’n olijke, kleurrijke varkentjes doorheen de lucht vliegen, dan maakt me dat nog meer vrolijk en blij. Ik zou wel in de lucht kunnen springen van blijdschap als ik ze zie. Springstaarten? Spring, Maarten!

Ik wens jullie allemaal een jaar vol vreugdesprongen!

---