Wat een lichtgeraakte speelkameraadjes!

Geschatte leestijd: 2 minuten

Wat is het leuk om in de winter buiten te spelen in de tuin! Het zit er vol met speelkameraadjes, maar… je moet ze wel zoeken! De springstaartjes laten zich meestal vangen voor een spelletje. Ook al ondergaan ze het allemaal eigenlijk onbewust. Ze doen gewoon hun ding, en dat is het afdweilen van rottend hout op zoek naar eetbare schimmeldraadjes of ander lekkers.

Vooral in de herfst of de winter zijn ze te zien, als de bladeren zo van die heerlijke kleuren hebben gekregen. En als het dan wat gevroren heeft en het zonnetje erop zit, lopen die beestjes rond in de meest feeërieke setting. Argeloos en zonder het te beseffen.

Weten zij veel dat er daar een fotograaf op de loer ligt die iedere beweging gade slaat. Maar die moet niet te dichtbij komen, want springstaartjes zijn nogal lichtgeraakt. Dan klappen ze hun springstaart uit en schieten ze zich weg. Tot wel tien centimeter ver springen ze, en vind ze dan nog maar eens terug! 

Het is wel grappig om vast te stellen dat die beestjes individueel verschillen in hun lichtgeraaktheid. Het ene exemplaar kan je vlot van het ene op het andere blaadje laten overstappen, het andere springt al geërgerd weg als je maar met je hand beweegt. Bij een schokkerige, brute beweging blijft er wel geen enkele zitten. Wat een lichtgeraakte speelkameraadjes zeg!

---

^{Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!}