donatie

Geschatte leestijd: 2 minuten

Regelmatig roept het Rode Kruis op om bloed te doneren. Blijkbaar gaat de voorraad helemaal niet zo lang mee en moet die voortdurend worden aangevuld. Op dit eigenste moment worden vooral donors met bloedtype A gevraagd, zo blijkt uit de mailings die ik krijg. Als regelmatige (maar vergeetachtige) donor krijg ik immers op tijd en stond een herinnering om een afspraak te maken. Wat ik dan ook doe. Ik kan me echter niet herinneren een afspraak gemaakt te hebben voor een bloeddonatie in mijn eigen tuin vandaag.

Ik stond gewoon te genieten van het gezoem van de bijtjes, op blote voeten in het frisse gras, tot ik plots iets voelde prikken op de wreef van mijn rechtervoet. En daar zat doodleuk een hooiwagen te knabbelen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Alsof ie iedere dag een stukje mensenvel naar binnenspeelde.

En dat terwijl hooiwagens ervoor gekend staan van alleen heel kleine insecten of dode beestjes te eten. Met hun kleine mondje kunnen ze immers alleen maar kleine hapjes nemen. En ’t zijn zelf al zo’n kleine beestjes. De soort die het mij lapte heeft dan nog eens kortere pootjes dan de meeste soorten, waardoor ie er nog kleiner uitziet. In werkelijkheid is het lichaam van deze drietandhooiwagen juist groter.

Maar de kortpotige hooiwagen volhardde in het knabbelen, en toen hij door mijn vel zat, kon hij mijn bloed drinken. Letterlijk dus. Toen kon ík zijn bloed wel drinken, want het deed ferm pijn. Nu ja, ik overdrijf, het prikte eventjes. Een beetje zoals bij een bloeddonatie. Ik heb het beestje dan ook gewoon maar laten doen. Ik hou teveel van hooiwagens. En als ik toch al bloed doneer aan mensen die ik van haar noch pluimen ken, kan er ook wel iets van af voor een tuingenoot.

(foto’s en woorden recht vanuit onze stadstuin in Sint-Amandsberg)

Ik heb nog meer foto’s van deze hooiwagen!