Geschatte leestijd: 1 minuten
Sssst… . Dit minidraakje maakt zich klaar voor een diepe winterslaap. Verborgen onder een dikke tak, diep in de bossen, achter de grote heuvel van het Bijgaardepark, daar koos het een veilige rustplaats om de koude door te komen.
Wat deze alpenwatersalamander in het park komt zoeken is verder een raadsel. Er is in de verste verte geen oppervlaktewater te bespeuren, terwijl salamanders toch hun huid vochtig moeten houden, en zich ook in het water voortplanten. In de zomer leven ze wel op het land. Ze nemen dan ook een ander uiterlijk aan, en ruilen hun zwarte kleur in voor een soort grijsblauw. De vrouwtjes zijn meer gemarmerd zoals je op de foto kan zien.
Met open ogen kijkt het draakje me aan. Verstoord maar roerloos. Bevroren in het moment, vertrouwend op haar schutkleur, of misschien gewoon teveel verkild om zelfs maar te kunnen reageren… en alleszins vastberaden om straks gewoon weer verder te slapen. Wachtend tot de lentezon haar wakker zal maken. Dan zal ze op zoek moeten gaan naar water. Daar wordt ze dan terug een slanke, vliegensvlugge, zwarte waterduivel. Maar nu, nu slaapt de draak. Ssssst!
Mooi, dat goed doorvoede wijfje. Maar zijn er geen tuinvijvertjes in de Nijverheidsstraat die verbinding hebben met het Bijgaarde park ?
Dag Eric, bij mijn weten zijn er geen vijvertjes, en alleszins niet groot genoeg om eitjes af te zetten. Het is echt een raadsel hoe die hier terechtkomt, en waarom! En zouden dat niet al de eitjes zijn die klaarzitten in de dikke buik?
Misschien is er toch wel hier en daar een klein poeltje? Salamanders kunnen soms ver kruipen.
Dag Anny, ja die zal ver moeten kruipen, want er zijn wel wat grachten maar die staan droog. Het meest dichtbije water is… de Schelde!
Weer iets bijgeleerd, dit keer over een diertje dat ook in mijn tuinvijver leeft en waarschijnlijk ergens in de houtwal of de kompostwachthoop overwintert.
Aha, maar daar heeft ie wel water ter beschikking! Benieuwd hoe dit draakje aan water zal raken in de lente…