Geschatte leestijd: 2 minuten
Hebben jullie ook de indruk dat er zoveel honden rondlopen buiten? Het is precies alsof vandaag de dag iedereen een hond heeft. Heeft het te maken met de pandemie, willen mensen wat meer gezelschap in huis, en liefst dan nog gezelschap dat zorgt voor de nodige stimulansen om de 10 000 stappen per dag te halen ? Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik zelf meer in parken kom, op zoek naar foto-onderwerpen… Hoe dan ook, feit is dat ik precies meer en meer mensen zie hun hond uitlaten. Ik moet toegeven dat de honden meestal wel netjes aangelijnd zijn. En als de baasjes dan ook nog eens de drollen oprapen, ben ik er al lang blij mee.
Toch kom ik liever deze ‘hondjes’ tegen. Lapsnuitkevers hebben een snuit die nogal hondachtig overkomt. De rechthoekige vorm ervan doet me meer bepaald denken aan een foxterriër. Ze hebben zelfs het borstelige baardje. En hun antennes staan naar voren geknikt, wat blijkbaar ook een kenmerk is voor de oren van een rasechte foxterriër. De naam terriër komt trouwens van terra, aarde, omdat de honden werden gebruikt in de vossenjacht en daarom klein en dapper genoeg moesten zijn om ondergronds de vossen uit hun hol te jagen. Lapsnuitkevers gaan ook ondergronds, het is te zeggen de larven, want die vreten aan plantenwortels.
Maar de volwassen lapsnuitkevers kunnen niet bijten. Alleen knabbelen aan blaadjes, met hun kleine, smalle mondje. Deze mini-hondjes van kleiner dan een centimeter moeten dus niet aan de leiband. In tegenstelling tot de onvermoeibaar ronddravende foxterriërs trippelen ze rustig en snuffelend rond. Vliegen kunnen ze niet want hun dekschildvleugels zijn vergroeid.
Lapsnuitkevers dragen nochtans wel een halsband, heb je die gezien ? Een brede halsband, waar de kever zijn snuit kan in terugtrekken ter bescherming. Of toch gedeeltelijk, zodat de ogen afgedekt zijn, precies alsof ze een ‘hoodie’ dragen. En die halsband is uitgerust met afwerende stekelharen, en ook dat doet me denken aan de halsbanden van waakhonden zoals pitbullterriërs, want daarop zijn vaak metalen spijkers aangebracht.
Maar lapsnuitkevers zijn eerder schoothondjes. Als ze zich bedreigd voelen, dan beginnen ze niet als zot te blaffen, maar ze klappen alle pootjes in, trekken hun snuit in hun hoodie, en rollen zich op tot een bolletje. Roerloos. Stil. Tot alle gevaar geweken is. En dan kunnen ze voorzichtig terug rechtkrabbelen, en hun snuffeltocht verderzetten. Als een lief, klein hondje.
Wanneer ga je nu eindelijk je boek uitgeven ? Ik had je alvast graag als gastdocent gehad in mijn opleiding.
Evertjie
Dankjewel Evertjie, mooi compliment! Ik beloof hierbij plechtig een boek uit te geven van zodra er duizend abonnees zijn op deze site. Kwestie dat er toch al een indicatie van rendabele publicatie blijkt 😁
Het voelt telkens als een soort voorrecht om al die minuscule schoonheid zo mooi uitvergroot te zien.
En dat met al die weetjes/fantasietjes erbovenop, heerlijk! Alweer dankjewel !
Dankjewel, Annemie! Ik ben ook nog altijd verrast hoe mooi die kleine beestjes blijken na uitvergroten, een echt wonder!
Wat heb je toch veel fantasie, Maarten. Ik vind het alweer mooie insecten maar zou er zelf niets honds in zoeken. Een rasechte verteller die ook nog gedragswetenschapper blijkt te zijn, ziet blijkbaar ook meer. Heerlijk om je weetjes te ontdekken!
Dankjewel hoor Lydi! Zie jij daar nu echt geen hond in? Dat vind ik sterk!😁
Haha, mooi geschreven Maarten. Die kevertjes vergelijken met terriers, daar moet je erg veel fantasie voor hebben. We kunnen ons nog aan veel verwachten….
Dankjewel, Anny! Ja, naar het schijnt heb ik veel fantasie, ik weet ook niet van waar dat komt hoor! 😁
Het is weer een heel mooi en leuk verhaal wat je hebt geschreven. Ik heb er weer wat van geleerd.
Maar honden vallen gelukkig geen insecten aan. Je moet die van mij maar eens ontmoeten, echte knuffelberen.
Dankjewel Ellen! Ik geloof graag dat je brave honden hebt, ik vind de meeste best braaf hoor! Groetjes, Maarten