Niemand weet dat ik Purpersteeltje heet!

Geschatte leestijd: 2 minuten

Er was eens een heel, heel arm mos. Het leefde in de meest armoedige omstandigheden, op arme zandgronden, verharde oppervlakten of ruige rotsen. Zelfs al waren die vervuild met zware metalen zoals zilver of koper, het arme mos kon er wel tegen… maar het werd er helaas niet rijker van. Het stond heel mooi te schitteren in de zon, met van die prachtig roodpaarse stengeltjes die zo blonken dat je zou denken dat ze van goud waren. Maar niemand scheen het op te merken, hoe hard het mos ook zijn best deed, hoe veel blinkende regendruppeltjes het ook verzamelde op zijn gladde stengeltjes, hoeveel stro het ook tot goud leek te spinnen. β€œNiemand weet, niemand weet, dat ik Purpersteeltje heet”, zong het zachtjes voor zich uit.

Maar ook dat gezang ging verloren in de wind. En in het geruis van de regen. Het arme mos draaide met zijn kopjes heen en weer, daarbij geholpen door de wisselende luchtvochtigheid, om zo zijn sporen beter te verspreiden. Bovendien hadden ook nog eens die alleraardigste springstaartjes geholpen met de bevruchting. Daarom dat de vrouwelijke bloemen sterkere geuren verspreiden, om zo springstaartjes te lokken die al over mannelijke planten hebben gelopen. Bij mossen moeten de mannelijke zaadcellen zwemmen naar de vrouwelijke planten, en regen is dus belangrijk voor de voortplanting. Maar er zijn studies die aantonen dat zelfs in vochtige omstandigheden de springstaartjes voor een nog betere bevruchting van het purpersteeltje zorgen!

Jaja, het arme purpersteeltje weet wel van wanten als het op verspreiding aankomt. Zo is het er ook steeds als eerste bij om verbrande terreinen in te nemen. Het heeft zelfs een speciaal pigment om zich te beschermen tegen al te fel zonlicht, want dat kan nogal weerkaatsen op zo’n kale, dorre vlaktes. Dat helpt ook om in ijzigkoude hoogvlaktes te overleven, en op gloeiendwarme asfalt.

En zo komt het dat je Purpersteeltje over heel de wereld aantreft en het toch onopgemerkt blijft. En arm. Ocharme toch. Maar wat geeft dat als je er zo mooi uitziet ? Het mos bleef zachtjes voor zich uitzingen… en het leefde nog lang, overal en gelukkig!


Als (Γ ls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!

14 gedachten over “Niemand weet dat ik Purpersteeltje heet!”

  1. Ach Maarten, wat doe je me nu aan, m’n neus op de mossen drukken. Jaren geleden hebben we die bestudeerd onder de microscoop in de plantenwerkgroep. Alléén : ik had de grootste moeite bepaalde details op te snorren, wat resulteerde in grote frustratie. Niet bevorderlijk om mossen geliefd te maken. Echter : je verhaal over een mos dat welig tiert op brandplekken en zo werpt een mooi licht op die winterflora. Knap en verhelderend en ook nog mooie foto’s. Wat denk je van een ander familielid, het Oranjesteeltje ? Heeft dat ook zo’n sprookjes verleden ?

    1. Dankjewel hoor Eric! Ik vind de details juist zo mooi, hoe dichter ik op die mossen kom, hoe mooier ik ze vind. Maar determineren is wel moeilijk inderdaad! Het oranjesteeltje ken ik nog niet, maar daar kan jij dus verandering in brengen 😊

  2. De “poweet” in Maarten is weer aan het woord.
    Absoluut ontroerend en vervuld van schoonheid, maar tegelijkertijd ook zo hard uit het leven gegrepen …
    En telkens die oogstrelende foto’s !
    Merci Maarten om ons weer te verblijden met dergelijk verhaal.

    1. Hola, dat zijn serieuze complimenten, dankjewel hoor Jean-Luc! Zou je geloven dat ik ook nog telkens zo ontroerd ben als ik dergelijke schoonheid tegenkom in de natuur? Daarom dat ik dat gevoel zo graag probeer over te brengen, blij te horen dat het lukt! 😊

  3. Pascale De Wulf

    Toffe site, leuk geschreven, interessante informatie en prachtige foto’s ! Gefeliciteerd met het initiatief !

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.