Op een koude zondagmorgen sta ik in de Gentbrugse meersen, op zoek naar wat de natuur te bieden heeft. Het heeft gevroren, er staat een gure wind en de graslanden zien er uit als een troosteloze woestenij. Er lijkt geen voer voor fotografen te bespeuren. Maar mijn blik valt op het bevroren oppervlak van de […]
Dat is pas een godsgeschenk! Meer lezen »
Zelfs voor straatgras kan het leven een sprookje zijn. Hoe mooi het staat te blinken in de ochtendzon, bedekt door smeltende sneeuw en toch zo frisgroen, dat is toch pure magie? Maar die glorie, dat is iets waar straatgras voor moet vechten. Net zoals Assepoester wordt straatgras maar gewoontjes gevonden, en zelfs zoveel mogelijk geweerd.
Een leven als een sprookje Meer lezen »
Dierbare parochianen, Vandaag zou ik even met jullie willen stilstaan bij de onverschilligheid die ons mensen zo eigen is. Onverschilligheid die ontstaat uit luiheid en leidt tot nog meer luiheid. En ledigheid, dierbare parochianen, is het oorkussen van de duivel. Het is onverschilligheid dat ons doet voorbijgaan aan het belangrijkste in het leven, en dat
De parabel van de onverschilligheid Meer lezen »
De moerassprinkhanen in de Bourgoyen opereren als een uitvarende oorlogsvloot. De wijfjes zijn de vliegdekschepen. Het zijn plompe, zware dieren, die hun vleugels nauwelijks uitslaan en dan ook niet zo ver springen. Ze kruipen liever, en slepen langzaam hun gewicht over bodem en planten op zoek naar nieuwe voortplantingsgebieden. De mannetjes zijn de vliegtuigen die
Ga daarmee naar de oorlog! Meer lezen »
In het zand van de Ginkelse heide ben ik een blauwtje opgelopen. Het stond verscholen tussen het gras, en ik had er helemaal overgekeken. Het bloempje was nochtans hemelsblauw! En ik liep zoals altijd wel ‘met mijn hoofd in de grond’, maar toch keek ik over het blauw. Tot ik er mijn voet opzette, en
Ben ik me daar een blauwtje gelopen! Meer lezen »
