Geschatte leestijd: 2 minuten
De grote aardkruiper is nogal een rare kwibus. Niet dat ie snel opgeeft. Want ook nu nog, midden in de winter, blijft deze duizendpoot jagen op alle andere kleine beestjes die zo moedig de kou doorstaan. Maar als het nodig is, kan ie ook nog overschakelen op plantaardig voedsel, en dat is wel uitzonderlijk voor een duizendpoot.
Bij de grote aardkruiper wordt het abnormale gewoon. Er zijn studies die aantonen dat er relatief veel exemplaren – tot wel 30%! – rondlopen met afwijkingen: onregelmatige geledingen, poten of antennes, noem maar op. Of met een even aantal geledingen met poten, want duizendpoten hebben normaal gezien steevast een oneven aantal dergelijke segmenten. Tel het maar eens na!
Het beestje is zo dun en smal dat je ‘m niet kan oppakken met de vingers. Dat sliertige lichaam is handig om prooien te zoeken tussen bladeren of zelfs tot diep in de dunne gangetjes van regenwormen. Met zijn vele poten, 77 tot 83 paar alstublieft, kan ie goed grip houden en zich voortduwen over of onder de grond. Niet moeilijk dat er daar af en toe eentje van mankeert.
Toen ik deze exemplaren vond onder het koude ochtendzonnetje kwamen ze juist langzaam in beweging, met het hoofd wiegend in de lucht, alsof ze hoopten te kunnen omhoogklimmen. Of zou het gewoon hun dagelijkse ochtenddansje zijn? Het was in ieder geval een grappig zicht! Ik hou eigenlijk wel van zulke rare kwibussen!
(beelden van november 2023, Bos ’t Ename te Oudenaarde)
Als (Ã ls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!
Je bent een echt goede verteller en fotograaf😉
Telkens weer zo mooi!
Sim😺n Steel
Wat een mooie woorden Simon, dankjewel hoor!
Dag Maarten,
Telkenmale weet je mij te verrassen.
Nu weer met deze laaaaaaaaange kriebelaar.
Waaronder zit deze verscholen?
Kriebelige groeten
Haha, het was eigenlijk die kriebelaar die mij verraste Jan! In de winter zitten ze blijkbaar nogal graag open en bloot, zoals hier op een omgevallen boomstam.
Maarten, wat een mooie foto’s alweer en echt grappig om te zien hoe dit eenvoudige diertje een dansje voor ons opvoert in de vroege ochtend. Dank voor de info ook!
Blij te horen Lydi, dankjewel! Ja het was een leuk zicht, ik kon er blijven op kijken en ik vraag me nog steeds af wat de bedoeling ervan zou zijn. Nog een van de vele mysteries van de natuur…
Hai Maarten. Wat een grappig diertje. Ik heb met veel genoegen je verhaal gelezen. Iedere x weer een verrassing hoor. Zo klein en zo bijzonder he.
Ongelooflijk dankjewel.
Groetjes Ineke
Dat doet me veel plezier hoor Ineke, ik ben blij dat je ervan hebt genoten. Het kleine diertje was voor mij ook een leuke verrassing! Veel groetjes terug!
Altijd weer toveren jouw foto’s een glimlach op mijn gezicht. Wat erachter schuil gaat varieert : verrukking, verwondering, ontroering ,verruiming ,de verbondenheid met het allerkleinste, vaak alles tesamen en steeds vergezeld van dankbaarheid voor de toewijding en kunde waarmee het aangeboden wordt.
Dankjewel Maarten om mijn wereld groter en interessanter te maken.
Wat een mooie woorden zeg Annemie, daar kan ik ook alleen maar dankbaar om zijn! Dankjewel dus!
Dat is mogelijk, en misschien zou het voor ons – en al zeker voor fotografen – handiger geweest zijn mochten we ook een derde arm en hand hebben. :-)))
Haha, helemaal akkoord Marc!
Wat een leuke en mooie ontmoeting op deze vroege zondagochtend.
Knap gefotografeerd ook.
Dankjewel weer Maarten en tot de volgende 🙂
Hartelijk dank Ellen!
interessant artikel. Een mens gaat zo snel voorbij aan die kleine diertjes, en toch zijn het allemaal wonderbaarlijke levende wezens. Ik wist niet dat ze een oneven paar poten hadden. Waarvoor zou dat zijn? Wat is – evolutionair gezien – het voordeel van een oneven paar poten. Veel dieren hebben een even paar poten. Merkwaardig.
Geweldige foto’s Maarten! Hoe doe je het?!
Hartelijk dank Marc! En goeie vraag, ik weet niet of een onpaar aantal pootparen een evolutionair voordeel heeft maar het zou ook kunnen verklaard worden door een gemeenschappelijke voorouder met insecten. Die hebben tenslotte ook een oneven aantal pootparen, ook al zijn de bijhorende segmenten dan versmolten tot één borststuk. Er zijn nog veel raadsels op te lossen!
Beste Maarten,
Van harte bedankt voor het weer zo boeiende en opmerkelijk verhaal van dieren die zich aanpassen aan het soort voedsel dat ze vinden.Zouden we ook in staat zijn zo te reageren?
Marie-Rose
Dat is met veel plezier Marie-Rose! De mens is zodanig geëvolueerd dat we nu als enige dier de omgeving en ons voedsel aanpassen aan onszelf in plaats van omgekeerd…