Weet je wat ik wel zou willen zijn?

Geschatte leestijd: 2 minuten

Weet je wat ik wel zou willen zijn? Een bloemetjesgordijn, een bloemetjesgordijn! Ik moest onmiddellijk denken aan het overbekende liedje uit mijn jeugd bij het zien van deze oranje aderzwam. Daarin bejubelt de zanger het heerlijke bestaan van een gordijn, dat rustig kan blijven hangen in plaats van zich te moeten opjagen en te knokken zoals de gewone werkmens. En als dat dan ook nog even kan in het zonlicht, met bloemen over heel het lijf, dan kan de vreugde toch niet meer op?

De berk waarop deze oranje aderzwam zich manifesteert, kreeg misschien wel de allures van een bloemetjesgordijn maar heeft echter niet veel reden tot vreugde. Eerst en vooral is ie dood, want aderwammen leven op dood hout, maar hij bevindt zich ook nog eens in een vergevorderde staat van ontbinding. Want aderzwammen komen pas nadat andere schimmels het hout al wat hebben voorverteerd, en zijn gespecialiseerd in het verder afbreken van de hardere houtdelen.

Ze scheiden speciale enzymen af, zogenaamde peroxidasen, die zelfs het hardste hout afbreken. Daarom wordt er al sinds de jaren ’90 geëxperimenteerd met deze enzymen en de zwam zelf in de biotechnologie, voor het afbreken van afvalstoffen. Vooral verf wordt efficiënt afgebroken en ontkleurd. En dat terwijl de oranje aderzwam zelf zo vrolijk gekleurd is! Daardoor valt de zwam nu juist goed op in het winterse landschap.

De zwam wurmt zich van binnenuit door een opening in de bast naar buiten en vouwt zich dan open als een platte, ronde korst. De jonge vruchtlichamen zien eruit als oranje sterren, maar naarmate ze groeien worden ze meer gerimpeld, doorweven met aders als het ware, en verkleuren ze naar de roze kant. Deze ‘bloemetjes’ overlappen elkaar en versmelten tot één grote korst, die uiteindelijk de bast van de boom helemaal doet openbarsten. Nee, de berk zag er wel uit als een bloemetjesgordijn, maar veel vreugde had ie er niet aan! Bij leven zal hij dat liedje toch niet gezongen hebben! Ik daarentegen…

---