Wat een bloederig drama!

Geschatte leestijd: 2 minuten

Bloedserieus haal ik mijn wapen boven. Hier gaat bloed vloeien! Nee echt, wie zoveel kwaad bloed zet, die moet ervoor bloeden. Dat wordt hier een bloederig drama!

Want die bloedcicades springen altijd weg op het verkeerde moment! Daar nader ik met mijn fototoestel, en hop, weg zijn ze! Grrr, mijn bloed begint ervan te koken als ik er nog maar aan denk! Zoals de meeste cicades kunnen ze goed en zeer snel wegspringen, in een milliseconde is het gebeurd. En dan blijken die vleugels dan toch voor iets te dienen, namelijk om weg te glijden en te landen, want echt vliegen doen ze nauwelijks. Bloednerveus word ik van dat gespring! Maar wat echt het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, is dat ze zich meestal gewoon een beetje verplaatsen. Een heel klein beetje wegdraaien, juist naar de andere kant van de stengel, en telkens opnieuw, ook als ik mee verhuis. Ik zou hun bloed wel kunnen drinken!

Als het een doekje voor het bloeden mag zijn : ’s morgensvroeg zitten bloedcicades nog rustig en stil, koelbloedig te wachten tot ze zijn opgewarmd door de zon. Hun bloedrode vlekken op pekzwarte achtergrond contrasteren fantastisch met het zachte groen van de grasstengels waar ze meestal op zitten. Hun leven bestaat uit plantensappen zuigen en af en toe ontsnappen aan opdringerige types. Maar met dergelijke waarschuwingskleuren moeten ze niet vaak in actie komen.

Bij het zien van zoveel bloedmooie, poserende beestjes begint mijn bloed sneller te stromen. Mijn ergernis bloedt dood. En als er iemand vraagt wat ik nu écht van bloedcicades vind, dan doe ik alsof mijn neus bloedt. Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker?

---

^{Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!}